‘Een ding wist ik zeker: Ik wil nog lang niet met pensioen. Dat kan ook niet, want ik heb bijna niets opgebouwd.’ Sharare Zarifi was 50 jaar oud, werkloos en radeloos toen ze aanklopte bij de gemeente. ‘Er gingen weer deuren voor me open. Er waren open dagen om me te oriënteren op een nieuwe carrière. Dat wilde ik wel!’ Met een scholingsvoucher kon Sharare een tweejarige opleiding bekostigen. ‘Zelf had ik dit nooit kunnen betalen.’
In de ellende
In 1995 kwam Sharare Zarifi met haar man aan in Nederland. Ze kreeg twee kinderen en toen zij naar school gingen wilde ze wel weer werken. ‘Ik dacht eerst nog werk te vinden als operatieassistente, ik had immers tien jaar werkervaring in Iran. Maar dat lukte niet, de werkpraktijk was te verschillend.’ Sharare startte als postsorteerder en vond daarna een baan als winkelmedewerker. Na vier jaar in dienst werd ze ontslagen wegens overtollig personeel. ‘Toen begon de ellende.’
Wat is er mis met mij?
‘Ik heb nog een paar kortstondige uitzendbaantjes, maar op een gegeven moment kon ik niets meer vinden. Als je een tijd zonder werk zit komen de vragen he? “Waarom wil niemand me hebben?”, “Wat is er mis met mij?”. Een uitkering kreeg ik ook niet, want mijn man werkt voltijd in de beveiliging. Dus ik zat thuis. En dat is helemaal niks voor mij. Ik wilde werken!’
Een nieuwe carrière
‘Bij toeval ontdekte ik dat de gemeente ook mensen zonder uitkering helpt in hun zoektocht naar werk. Opeens gingen er weer deuren voor mij open. Aanvankelijk dacht ik dat ik weer in de zorg wilde werken, maar ik werd gegrepen door heel ander werk. Ik wilde process operator worden.’
‘Als je mij dertig jaar geleden had verteld dat ik machines zou bedienen in een fabriek, dan had ik het nooit geloofd. Maar het is geweldig werk. In zekere zin lijkt het op het werk dat ik deed als operatieassistente in Iran. Het is allebei verantwoordelijk en zelfstandig werk. En het verdient goed!’
Trots
Op dit moment werkt Sharare op uitzendbasis als assemblage medewerker. ‘Ik doe weer mee!’ Haar uiteindelijke doel is om een vaste baan te vinden als process operator. ‘Natuurlijk ben ik trots op mijzelf. Ik ben 53 en klaar voor een nieuwe carrière. Ik heb in twee jaar tijd een van de hoogste MBO-opleidingen afgerond. Tijdens mijn stage maakte ik een jaar lang dagen van vijf uur ’s ochtends tot half acht ’s avonds. Mijn kinderen waren toen 13 en 16, dus dat is niet makkelijk geweest.’
‘Maar, zonder de hulp van de gemeente was ik nergens geweest. Die opleiding is met een scholingsvoucher vergoed, dat had ik zelf nooit kunnen betalen. En de steun in de rug van de consulent betekende ontzettend veel voor mij. Ze heeft me veel tips gegeven, die ik nog steeds gebruik.’